Yves Saint Laurent Body Kouros

Body Kouros to młodszy brat perfumeryjnego „złego chłopca” – tą opinią Kouros cieszy się do dziś. Czy może on stawać w szranki ze swoim ultra męskim protoplastą, czy jest to tylko i wyłącznie próba odcięcia kuponów od sukcesu poprzednika?

Rozpoczyna się zdecydowanie chemiczno-medycznym akordem. Na forum fqjciora Bendigo pisał o otwarciu per „szalet miejski”. Nie do końca się zgadzam, chociaż w pełni rozumiem co autor miał na myśli – ja trochę to rozwinę – jest to świeżość eukaliptusa, ale raczej w stylu „zawieszki toaletowej leśnej”, połączona z miękką, pokrytą żrącą chemią gumą (przepychaczka do toalet). Implikuje to dwa konkretne skojarzenia. Pierwsze z autopsji, już wyrażone przed sekundą – zasyfiona gumowa przepychaczka do „kibli”. Drugie, daleko bardziej brudne od tego pierwszego, którego, niech będą dzięki Najwyższemu, nie miałem „przyjemności” próbować – tak musi pachnieć homoseksualny seks – pot na wyperfumowanej na słodko skórze, przetarta guma, lateksowe wdzianko… Nasuwa mi się skojarzenie filmowe – tak musiał pachnieć Pokrak z „Pulp Fiction” – wilgotna piwnica z otwartym kiblem gdzieś obok, wypełniona potem „spracowanych” samców, którzy tuż po ostrej „tyrze” zlewają się „perfumą”. Kiedy zaczynają się uwalniać nuty serca i bazy to wrażenie na szczęście się zaciera. Do głosu dochodzi benzoes i drzewo cedrowe, które w połączeniu dają pudrowo-słodką woń przypominającą nieco marcepan. Zapach jest absolutnie liniowy i przez kilka godzin, aż do wygaśnięcia, właściwie nie zmienia oblicza na mojej skórze. Do końca jest słodko, liniowo, i choć kobiety sobie w tych perfumach nie wyobrażam (brrrr…) to i męsko zbyt nie jest – na pewno nie w stylu oryginalnego Kourosa z charakterystyczną pierwotną i animalną nutą cywetu. Trzeba jednak oddać bardzo dobrą, dwucyfrową (w godzinach) trwałość i mocną projekcję.

Autorką perfum jest Annick Menardo i w tym zapachu czuć ewidentnie jej „podpis” – guma w otwarciu w jakimś sensie podobna do tej z Bvlgari Black a baza „ideowo” zbieżna z tą w Au Masculin. Choć jeden i drugi to również nie to czego szukam w perfumach, to jednak oba te zapachy oceniam wyżej niż Body Kouros… BK to po prostu kompletnie nie moja bajka. W otwarciu „krew, pot i łzy”, które stopniowo przeradzają się w słodkawą, nieco mdłą uniseksualną woń. Otwarcie mnie organicznie odrzuca, później jest nieco lepiej, ale nie na tyle by czymkolwiek zauroczyć – to wszystko już gdzieś było (Le Male, Lempicka), do tego podane w bardzo nieciekawy, monolityczny sposób. Jeśli jesteście fanami powyższych zapachów to nie wykluczam, że może się spodobać, bo łączy właściwie każdą z charakterystycznych cech powyższych. Na pewno nie jest to zapach do wzięcia w ciemno bez uprzednich testów – a biorąc pod uwagę, że jest dostępny w niskich, często promocyjnych cenach w zwykłych drogeriach (Rossmann, Superpharm) może się to zdarzyć. Ja w każdym razie zdecydowanie odradzam, bo zapach, co można zaobserwować na zagranicznych forach, budzi zdecydowanie skrajne emocje – albo się bardzo podoba, albo totalnie odrzuca. W moim przypadku niestety to drugie… Nawet kampania reklamowa nie zachęca, a wręcz odstrasza od zakupu – może jestem dziwny, ale z radością poznam wasze opinie – czy tego rodzaju reklama naprawdę jest w stanie zachęcić kogokolwiek do zakupu zapachu? Zastanawiając się nad zakupem w ciemno skojarzyłbym taką „reklamę” bardzo jednoznacznie, natomiast po wcześniejszych testach i obejrzeniu czegoś takiego przestraszyłbym się, że to „zapach dla geja” i raczej bym sobie odpuścił. Choć może jest w tym szaleństwie metoda i target jest właśnie taki, a nie inny. No ale jak napisałem wcześniej – dziwny jestem, nie znam się , nie orientuję się, zarobiony jestem…

w dwóch słowach: gumowa słodycz w nieco erotycznym, w negatywnym znaczeniu tego słowa, stylu.

Technikalia:

głowa: eukaliptus, kadzidło

serce: szałwia muszkatołowa, cedr

baza: benzoina

nos: Annick Menardo

data powstania: 2000